Tien dagen geleden zat ik in Huaraz, dromend van een avontuur dat nooit leek te komen. De wolken bedekten mijn geliefde bergen en maakten al dat moois onzichtbaar, onbetrouwbaar en vooral onherbergzaam. Je kan je natuurlijk voorstellen dat er in tien dagen veel kan gebeuren. Dat het ook effectief zo was, bewijst de tien dagen ‘internetstilte’. Enkele fragmenten uit mijn dagboek.

10 augustus, 13u, Cebollapampa.
Er is alweer veel gebeurd sinds mijn jongste intieme moment met mijn dagboek. Huascaran werd Chopicalqui, Chopicalqui werd Pisco. En hoe komt dat? Juist, het weer. De klimaatverandering begint zijn gelaat te tonen en doet dat net op de plaats waar ik ben. Misschien moet ik mijn reizen echt wel dichter bij huis gaan zoeken, al die verre vliegtuigvakanties doen deze mooie aarde geen deugd…
Gisteren al liet ik het plan varen om de Huascaran te beklimmen. De Chopicalqui was de meest logische opvolger. Vandaag bleek ook dit plan niet haalbaar. Alle sneeuwtoppen van de Cordillera Blanca gaan in een dik pak wolken schuil. Regen, sneeuw en een gierende wind zijn hun deel. De vallei waar Chopicalqui Basecamp zich bevindt trotseert al een hele de dag de eeuwige reservoirs van de hemelsluizen. Daarom dus opnieuw een trapje lager: de Pisco. Met zijn 5752m duidelijk een stuk minder hoog en aldus een pak minder gevaarlijk.
Na twee minuten wandelen zit de tocht voor vandaag er al op. Ik zit in een idyllische vallei, geprangd tussen machtige – maar in wolken gehulde – Andesreuzen. Morgen naar Pisco Basecamp, de dag erna naar de top. De rest van de dag? Niets doen, niets doen en niets doen.

11 augustus, 14u, Pisco Basecamp.
Minstens 24 uur later en minstens 24 koerswijzigingen. Mijn diepe dal verdween gisteren als sneeuw voor de zon toen de dikke regenwolken plaatsruimden voor een kristalheldere hemel, voor het eerst in twee weken geen vuiltje aan de lucht. Verschillende besneeuwde toppen staken hun neus aan het venster en de Pisco werd plots weer even de Chopicalqui.
Na een verdacht lekkere maaltijd (soep met pasta, gevolgd door rijst, frieten, de befaamde trucha’s en tomaatjes) begon de zon al snel plaats te ruimen. Een mistroostige koude omklemde het dal. Maar, nog steeds geen wolken toen ik met een hete kop thee de slaapzak in dook.
6u30. De eerste stemmen mengen zich met de koude ochtend. Ondanks dat we lager slapen dan op de Santa Cruz-trektocht was het vannacht stukken kouder. Een halfuurtje later begint het proces van ‘zich uit de slaapzak wurmen’ zich op gang te trekken. Toch eerst even buiten loeren. Ijzel domineert de vallei, een witte wolk adem verraadt de temperatuur. Mijn hoofd zoekt de hemel. Ik verwacht een dik wolkenpak, vooral dan door de ervaring van de voorbije dagen en meer nog door een acuut gebrek aan een stralende zon op de tent. Maar de weergoden zijn me goed gezind. Een perfecte blauwe hemel torent boven de bergen uit. Het proces van uit de slaapzak klauteren krijgt een serieus zetje in de rug.
Na het ontbijt wordt de pret een beetje bedorven. De eerste wolkenvlekjes verschijnen aan de horizon, de vallei van de Chopicalqui krijgt al snel wat extra wit aan zijn zijde. De andere kant van de vallei blijft mooi donkerblauw. Dus ook de Pisco. Na minstens dertigduizend gemoedswisselingen besluit ik de veiligste optie te kiezen. Het wordt Pisco.
9u45. We kramen op en starten de wandeling naar Pisco Basecamp. Ik word nog steeds door oneindige vele twijfels overmand. Is dit toch geen gemiste kans? Mijn twijfels worden steeds meer aangewakkerd. Intussen baadden zowel de Chopicalqui als de Huascaran in een wolkenloze zon. De perfecte topdag. Ik kwel mezelf nog meer als ik bereken dat ik volgens het oorspronkelijke plan (vertrek 8 augustus) vandaag naar de top van de Huascaran zou pogen te gaan. Verdomme. Ik probeer mezelf bij elkaar te rapen en zet me erover. Het is, wordt en blijft Pisco.

Nadien zou blijken dat ik de enige juist beslissing nam. Hoewel de Chopicalqui er heel erg vredig uit zag, was de realiteit een ander paar mouwen. Verschillende expedities mochten omkeren omdat de sneeuw veel te zacht was. Elke stap zorgde ervoor dat ze tot hun borst wegzakten. Om de weg te banen alleen al zijn er meer dan vijf dagen nodig. Laat staan om helemaal naar boven te klimmen. Geef mij maar harde, solide sneeuw waarop je kan klimmen in plaats van zwemmen.

Advertentie