In Peru valt er veel te beleven, te veel. Ik wil gerust elk detail laten weten aan jullie, maar een weblog bijhouden lijkt zo’n tijdverspilling als je in zo’n ongelooflijke oogstrelende wereld rondhotst. Ik moet mezelf bijna opsluiten in een (koud, kil en stinkend) internetcafé om me niet constant te vergapen aan de Peruviaanse natuur en cultuur. Daarom hink ik dus heel erg hard achterop met mijn internetbijdragen… Het is ondertussen 1 september en mijn vorige geflens dateert al van 12 augustus. Er is dus alweer heel wat gebeurd.
Kort samengevat? Dezelfde dag dat ik op de top stond daalde ik keihard af via Basecamp naar Huaraz. Volledig uitgeput (en na een heerlijke maaltijd met een zekere Dirk, een Belg) stapte ik de nachtbus op richting Trujillo. Tijd voor nog wat dagboekbijdragen…

13 augustus, Trujillo.
Herenigd met Marinka en Samuel een mooi gevulde tour gedaan. De tempels van de zon en de maan (Mochi-cultuur) lieten een diepe indruk na. Twee heuvels-tempels, statisch als de sfinx in Egypte, in de schaduw van “de witte berg” die er eerder grijs uitziet… ’s Middags maakten vooral de befaamde ruïnes van Chan Chan indruk. Wat een complex, wat een bouwwerk, wat een omvang. Ondanks de imposante uitstraling bederft één smet de volle pret. Alles wordt er gerestaureerd of minstens bedekt met een beschermende (lichtjes anderskleurige) laag. Het ene moment verbaas je je over hoe goed alles geconserveerd is, om de hoek zie je een leger bezig de boel te restaureren. Enigszins ontnuchterend, hoewel de overweldigende indruk overeind blijt. Een “quick visit” – in kiss-and-ride stijl – aan een kustdorpje later zijn we op weg naar het Zuiden.

15 augustus, Nasca.
Na een dag reizen (Trujillo-Lima, Lima-Nasca) komen we aan in de stad van de befaamde Nasca-lijnen. Ze lijken imposant op foto, maar blijken heel wat minder fenomenaal te zijn. Desondanks groots… Om tijd en ruimte te sparen zal ik voor het legendarische verslag van onze zweefsessie verwijzen naar het weblog van Samuel. Zie “Vlucht voor sterke magen”. Handig, een broer die (iets meer) up-to-date is!

16 agusutus, Huaccachina.
Heerlijk uitslapen, ontspannen ontbijten en relaxend de middag in. Rondstruinen op de boulevards rond de oase, kraampjes bekijken en lekker eten. Een luxeoord dus, voor welverdiende rust. De namiddag bracht ons het befaamde sandboarden. We kozen er de jongste en stoerste piloot uit, hopend dat die ons met zijn buggy het snelst over de duinen zou doen scheuren. We startten aardig, lekker, maar nog niet “erover”. Net toen de rock ’n roll begon hoorden we na een heuveltje een knal die niet echt thuishoorde in het woestijnzand dat ons omringde. De motor viel stil en liet ons uitbollen in het midden van de woestijn… We probeerden wat te sandboarden, maar veel leek het niet teweeg te brengen. We vielen al snel stil en hadden niet door dat het vermoeiende naar boven lopen niet beloond werd door de te lage steiltegraad. Veertig minuten later werd onze kleine buggy ingeruild voor een groter en krachtiger exemplaar. Niet veel later waren we weer op weg, zij het op een iets behoudender snelheid. De woestijn maakte echter veel goed. Wat een eindeloze schoonheid, duin achter duin, heuvel achter heuvel. En dan, een grote heuvel op, de buggy stopt. We loeren over de rand… Wow, moeten wij daar af? Voorzichtig denken we eraan toch maar een eerste helling al zittend te nemen. De chauffeur laat echter al snel blijken dat dit veel te gevaarlijk is. Staan dus, of beter: vallen, efkes staan, weifelend vooruit en dan weer laten vallen. Edoch… cool! De volgende grote helling, de zon schuifelt langzaam achter de horizon. Tijds dus voor de zonsondergang. We kiezen de top als locatie en nestelen ons voor het schouwspel. Ondertussen ondergraaf ik Samuel (en mijn) zitplaats in het zachte, schelpenloze zand. Zalig geniten, onvoorwaardelijk heerlijk… Als de zon het licht uitdoet en helemaal wegfloept gaan we verder. Drie hellingen later stuiven we weer met een rotvaart door de woestijn, de nacht in. In het oosten verlicht een volle maan de steil afstekende heuvels, in het westen zien we de snel afnemende gloed van een uitdovende vuurbal. De sterren verlichtten het pad. Alweer een ervaring om nooit te vergeten.

17 augustus, Huaccachina/Arequipa
Een dag heerlijk niets doen, struinen, slenteren, lezen en schrijven. Wat kan je anders doen in een oase? ’s Avonds voerde een minder comfortabele – maar goedkopere – nachtbus van Cruz del Sur ons naar Arequipa. Een lange reis van 11 uur, vergezeld door een ongelooflijk lomp snurkende Peruviaanse en opgefleurd door een spelletje bingo. Een hel na het rustige paradijs in de oase.

Advertentie