Een tweetal maand geleden, ons vliegtuig (‘ijzeren vogel’ klinkt voor mij te modieus) landt in Brussel. Over het weer of de precieze omstandigheden kan ik me bitter weinig herinneren. En hoe komt dit? Mijn antwoord blinkt niet uit in originaliteit, maar ik hou het op een gebrek aan uitroeptekens. Er viel simpelweg niets bijzonders over te vertellen. Grijs, een beetje grauw – maar ook weer niet te veel – en zonder franjes.
Het weerzien met de thuisblijvers was uiteraard wél leuk. Maar helaas, veel tijd om in een zwart gat te donderen was er niet. Het Belgische leven associeer ik sinds kort louter en alleen met hectiek. Natuurlijk zijn er ook vrienden, het gevoel ergens thuis te horen, de ongebreidelde luxe waarin we hier kunnen baden en de zekerheid van familie en liefde. Maar is de prijs die we ervoor moeten betalen soms niet onmetelijk hoog?

Het zwarte gat dat me overviel na de reizen door Nepal kreeg deze keer geen tijd om zich te manifesteren. In ruil kreeg ik een overvolle agenda, waardoor ik nu pas tot enige reflectie kom. Misschien goed ook, wachten tot twee maanden na datum. Te snel staat immers voor te vers, te onsamenhangend en vooral te veel. Pas nu kan ik vat krijgen op de absolute hoogtepunten, de diepe dalen of de grijze nevelen die daar ergens tussenin hangen te dwarrelen. Maar heb ik wel genoeg kunnen nadenken over onze avonturen? De foto’s voor het album zijn bijvoorbeeld amper geselecteerd, laat staan volledig geplakt. Reflectie lijkt nog veel te vroeg te komen. Moet ik dan wachten? De kans bestaat dat mijn geheugen er dan helemaal aan moet geloven en dat ik amper tot twee gebeurtenissen kom. Of misschien drie gebeurtenissen: twee speciale aangevuld met een half-vergeeld exemplaar die de rol van ‘paardenkop’ vervuld. Neen, daar bedank ik voor.

En laat ik beginnen met de hoogtepunten, één voor één onvergetelijke momenten die een must moeten zijn voor iedereen die de sprong naar het mooie Peru waagt. Hier komt ie:

  • Nevado Pisco: letterlijk en figuurlijk (een binnentikker) de hoogste top van de reis. Hoe kalm, vredevol en stil van pure schoonheid de besneeuwde Andestoppen eruit zien van beneden; zo gemeen, wild en onherbergzaam voelen ze aan daar boven. Maar wat een zicht, WAT EEN ZICHT! De stilte, de gierende wind, de eerst zonnestralen boven een prachtig landschap, de koude en zuurstofarme lucht. Klimmen in een andere dimensie. Adembenemend (nog een binnentikker), zonder meer. Nooit kan ik bevatten welk genot mij daar te beurt viel, nog minder kan ik het beschrijven. Slechts stilte, eerbiedige stilte, voor de macht van de berg.
  • Nog geen week later: de oase van Huacachina. Sandboarden is puur plezier, maar wat me echt bijblijft is de rit met de buggy. Eerst vastgereden in de woestijn voor we aan het sandboarden toekwamen, maar ook dan was het nog wachten op het hoogtepunt. De zonsondergang… De woestijn grijpt overal om zich heen, wij knielen neer in het zachte zand. We rennen, struikelen en springen naar de top van een zandduin en nestelen ons met een zeemzoete glimlach op het gelaat. Alle tinten oranje bespelen de zanderige heuvels voor ons. Achter ons begint een volle maan de krachtmeting te winnen. Niet veel later scheuren we opnieuw met een rotvaart door de woestijn, duinen op en af, onbezorgd als kinderen op de grootste speeltuin van de stad. De zon verdwijnt na een paar laatste stuiptrekkingen de glinsterende zilveren maan neemt het land in beslag. Duizenden fonkelende sterren tonen verder het pad. En wij maar rijden, de nacht tegemoet.
  • Vele hoogtepunten dwarsten ons pad, maar als er nog eentje boven uit stak was het wel het Titicacameer. De traagheid, de onnoemelijke traagheid van het leven op een oude boot deden me onvervalst genieten. Meermaals dacht ik terug aan Michael Palin en zijn reis rond de wereld in 80 dagen. Bij ons ging het dan wel niet om een dhow van het Arabische schiereiland naar India, maar wel ging het om een trage boot. De zon brandde fel, eilandjes staken af en toe hun neus aan het venster en het speelse meer duwde golven zacht kabbelend de oevers op. Rieten eilandjes, inheemse bevolking, statige sneeuwtoppen aan de Boliviaanse kust en … Turandot van Puccini. Eindeloos genieten, starend over de blauwe wateren die ooit diepe dalen vol gletsjers vertegenwoordigden. Dromend over vroeger en nu, de toekomst binnen handbereik en vervlochten met de magie van het perfecte leven. Dromen, geschiedenis en ‘zijn’ vloeiden naadloos in elkaar over. De perfectie werd gestreeld.

Drie hoogtepunten, zorgvuldig uitgekozen uit een selectie van meer dan 40 dagen reisplezier. Het had de reis van mijn leven kunnen worden, maar het mondde uit in een eruptie van nieuwe dromen, nog verdere verlangens en eigenzinnig onmogelijke utopieën. De smaak had ik al te pakken, nu is er de verslaving bijgekomen. Wijde wereld, wees gewaarschuwd.

Advertentie