Europa, schip in het midden van de storm

De publieke opinie en de Europese Unie, het is vaak een moeilijk huwelijk. Europa kampt met een flink imagoprobleem en wordt lang niet door alle burgers op een voetstuk geplaatst. Vaak leeft het simpelweg niet, maar als er een storm opduikt komt het schip van de EU wel vaak als eerste in beeld. En juist, een orkaan van ongeziene woede raast nu over het politieke en economische landschap. Het is zeer de vraag welke averij de EU nu zal oplopen. Het belooft alvast niet mooi te worden, maar wat kunnen we opsteken van de lessen uit het verleden? Een analyse.

Advertentie

 

Een nieuwe hemel boven een oud continent

De integratie van de Europese Unie zit in het slop. Een understatement, maar om dit kort even in de verf te zetten: het Verdrag van Lissabon, de jongste weg vooruit voor de Europese Unie, dateert ondertussen al van eind 2007. De ratificatie laat echter op zich wachten en sleept maar aan. Dat ik er nu over schrijf klinkt misschien als vijgen na Pasen, maar er blijft hoop. De huidige EU-voorzitter Tsjechië is één van de landen die de beslissing maar voor zich uit  blijven schuiven. Maar goed nieuws vandaag, want de nieuwe Tsjechische premier heeft aangekondigd de ratificatie als prioritair te beschouwen.

 

Europa, de toekomst & Verhofstadt

De kop is er af. Net zoals het wielerseizoen nu echt op gang geblazen is met La Primavera, zo ook zijn de komende verkiezingen van 7 juni aan hun wedren begonnen. De voorbije week was voor mij alleszins erg Europees. Een debat in de Vooruit, een studienamiddag aan de Universiteit Antwerpen en dan nog eens 2 boekjes over Europa doorgeschaatst. En wat zag ik zaterdag in De Morgen? “Putain, putain, daar is Verhofstadt weer”. Het kan niet op. En eerlijk, ik heb er van genoten. Het Europese project ligt me na aan het hart en zonder twijfel heb ik weer heel wat opgestoken. Zouden de komende verkiezingen (waarin er zowel voor de regio’s als voor het Europees Parlement wordt gestemd) nu toch de schijnwerpers plaatsen op de vergeten dominantie van het Europese niveau?

 

Rusland, een bejaarde tijger met melancholie?

Poetin, een macho zonder al te veel scrupules, zorgde sinds zijn tweede ambtstermijn steeds vaker voor controverse. ‘De Russische glorie herstellen’ of beter zelfs ‘de Sovjetglorie herstellen’ leek zijn grootste betrachting. Verbale oorlogjes bleven niet uit, maar de diplomatieke brandblusapparaten stonden nooit ver weg. De machtsspelletjes uit de oude Koude Oorlog-doos werden regelmatig bovengedisseld door deze nieuwe vorm van assertieve politiek. Ondertussen zit Dimitri Medvedev als een vingerpop op de troon van de nieuwe tsaar. En wat is er veranderd? Niet veel.

Alles lijkt erop te wijzen dat het Rusland van vandaag steeds meer een prominente rol kan gaan spelen op het  politieke wereldvlak. De invasie van Georgië was daar het recentste voorbeeld van. Veel stoerdoenerij en uiteindelijk toch deels gelijk krijgen. De oorlog is nu zo goed als gedaan en we moeten eerlijk zijn: veel meer dan tandengeknars uit Europa heeft het niet opgeleverd. Zelfs de Verenigde Staten deden meer moeite om Rusland op zijn plaats te zetten – het sturen van een oorlogsbodem bijvoorbeeld –  dan de naaste buren. Europa blijft een economische reus, maar daarnaast ook een militaire knuffelbeer.

 

Wie weet het nu nog?

De regen tikt genadeloos tegen de ruiten, de bliksem bant alle stervelingen naar lager oorden en de donder spietst het gehoor van elke sterveling. Het land siddert en beeft.

Is de genadeloze storm een reflectie van ons huidige politieke klimaat? Mijn pen bleef lang droog over de impasse waar ons land zich in bevindt. Politieke stellingname, dat is niet iets wat een journalist doet – een opiniestuk even buiten beschouwing gelaten. Als journalist in spe zou het dan ook onvergeeflijk zijn al mijn objectiviteit over boord te gooien. Zoiets als complete onafhankelijkheid bestaat echter niet. Een mening hebben is helemaal niet vies en dus acht ik de tijd rijp om even na te denken over dit vraagstuk.

 

Gents uitstel is geen afstel

De kogel is door de kerk, Open Vld heeft zijn slag thuis gehaald en liet het felomstreden hoofddoekenverbod goedkeuren met hulp van de oppositiepartijen. De spanning hing in de lucht en een vertrouwensbreuk tussen de paarse coalitiepartners is dan ook niet veraf. Hoe kon een dergelijk verbod er komen in de ‘meest progressieve stad van Vlaanderen’? Een beknopt overzicht van het hoofddoekendebat dat zovele mensen bezield en beroerd.

2004 Frankrijk verbiedt hoofddoeken in openbare scholen

Het Franse parlement keurt met een grote meerderheid het wetsvoorstel goed dat het dragen van religieuze symbolen in openbare scholen verbiedt. Na een waarschuwing kan de student(e) van school gestuurd worden. Zowel nationaal als internationaal komt er veel reactie.

2005 Geen discussie in Brussel

In tegenstelling tot

 

Pakistan: Chaudry en Bhutto roepen op tot protest

ISLAMABAD – President Pervez Musharraf heeft gisteren de voorzitter en acht leden van het Hooggerechtshof vervangen, die ontslagen werden na het uitroepen van de noodtoestand. Dat gebeurde nadat voorzitter Iftikhar Chaudhry en 8 andere opperrechters weigerden trouw te zweren aan Musharraf. Chaudry werd onder huisarrest geplaatst, maar kon de advocatuur desondanks tot protest oproepen. Ook oppositieleidster Benazir Bhutto riep haar volgelingen voor het eerst op te demonstreren.

 

Identiteit

Europa is door de aanslepende regeringsonderhandelingen helemaal uit het brandpunt van de actualiteit verdwenen. Voor mij is dat dan uiteraard tijd om even een kanttekening te plaatsen. Hoewel, mijn thema van deze week handelt eigenlijk meer over identiteit dan over Europa. Mijn denkbeelden omtrent Europa zijn redelijk duidelijk voor wie er al om gevraagd heeft en mijn idee over identiteit hangt daar eigenlijk nauw bij samen. Dit gevoel van identiteit is dan anderzijds ook weer erg actueel gezien de uitdeinende crisis in ons Belgenlandje. Nu, mijn identiteit. Vele mensen die ik ken, zeker van de iets oudere generatie, voelen zich een Vlaming pur sang zonder zich ervoor te schamen dat ze Belg zijn. Toch lopen er evengoed pure belgicisten en vlaamsnationalisten rond die deze verdraagzaamheid amper tolereren. Evengoed zijn er echter ook de dissidenten: de kleine idealistische garnalen zoals ikzelf die het allemaal iets ruimer zien en die België of Vlaanderen niet zo’n onoverkomelijke wereldmacht vinden.

 

Myanmar ligt op een andere planeet

Ik geloof dat het woensdagavond was. In ‘Feyten of Fillet’, het dagelijkse radioprogramma van Radio 1, belt men telken male de eindredacteur van een bepaalde krant op om te horen wat er zoal in de krant te lezen zal zijn de volgende ochtend. De nieuwszender van de Vrt stond al de hele dag op en aldus werd ik op gepaste tijdstippen ingelicht met het nieuws van het moment. Nu, wie naar Radio 1 luistert zal niet kunnen ontkennen dat het nieuws soms als een mantra herhaald wordt om diegenen die niet constant kunnen luisteren op de hoogte te houden. Daar is helemaal niets verkeerd mee, want dat is dan ook de functie van een nieuwszender. Maar wie de radio de hele dag door als zijn trouwe kompaan hoort converseren heeft het nieuws van de dag zeker en vast in zich opgenomen tegen de avond. En dat is een understatement.