Peru vanuit de achteruitkijkspiegel

Een tweetal maand geleden, ons vliegtuig (‘ijzeren vogel’ klinkt voor mij te modieus) landt in Brussel. Over het weer of de precieze omstandigheden kan ik me bitter weinig herinneren. En hoe komt dit? Mijn antwoord blinkt niet uit in originaliteit, maar ik hou het op een gebrek aan uitroeptekens. Er viel simpelweg niets bijzonders over te vertellen. Grijs, een beetje grauw – maar ook weer niet te veel – en zonder franjes.
Het weerzien met de thuisblijvers was uiteraard wél leuk. Maar helaas, veel tijd om in een zwart gat te donderen was er niet. Het Belgische leven associeer ik sinds kort louter en alleen met hectiek. Natuurlijk zijn er ook vrienden, het gevoel ergens thuis te horen, de ongebreidelde luxe waarin we hier kunnen baden en de zekerheid van familie en liefde. Maar is de prijs die we ervoor moeten betalen soms niet onmetelijk hoog?

Advertentie

 

Arequipa, “de witte stad”

Ik ben thuis. De weken vlogen voorbij, enkel ingehaald door de veelheid aan kleine en minder kleine wonderen. Peru had me in zijn ban, ondanks de chronische onvriendelijkheid bij een groot deel van de bevolking. Toeristen zijn – om het met Samuel te zeggen – “witte portefeuilles” en elke ontmoeting is een nieuwe opportuniteit om ze op te lichten. En geloof me, er zitten veel Peruvianen klaar langs de talloze platgetreden toeristenpaadjes. Honderd meter lopen zonder toeristisch kraampje (met allemaal dezelfde spullen: mutsen, sjaals, poncho’s, …) voelt aan als een bevrijding en wordt bijna evenveel geapprecieerd als een busrit zonder pamfluitmuziek. En toch, het was ontluisterend prachtig.

18 augustus, Arequipa
Langzaam ontwaken in “de witte stad”. De vroege ochtend voelt wat broeierig aan, de lange rit hangt overduidelijk nog in de kleren. De stad lijkt op het eerste zicht niet erg spectaculair. De perfecte vulkaan Misti verovert daarentegen al snel onze harten. Mooier afgewerkt kan een berg echt niet zijn.

 

Te mooi om beschreven te worden

In Peru valt er veel te beleven, te veel. Ik wil gerust elk detail laten weten aan jullie, maar een weblog bijhouden lijkt zo’n tijdverspilling als je in zo’n ongelooflijke oogstrelende wereld rondhotst. Ik moet mezelf bijna opsluiten in een (koud, kil en stinkend) internetcafé om me niet constant te vergapen aan de Peruviaanse natuur en cultuur. Daarom hink ik dus heel erg hard achterop met mijn internetbijdragen… Het is ondertussen 1 september en mijn vorige geflens dateert al van 12 augustus. Er is dus alweer heel wat gebeurd.
Kort samengevat? Dezelfde dag dat ik op de top stond daalde ik keihard af via Basecamp naar Huaraz. Volledig uitgeput (en na een heerlijke maaltijd met een zekere Dirk, een Belg) stapte ik de nachtbus op richting Trujillo. Tijd voor nog wat dagboekbijdragen…

 

Nevado Pisco (5752m), de topdag

12 augustus, 0u10.
Een vreselijke en veel te korte nacht achter de rug. Een ezel vond er niet beter op ons de hele avond lastig te vallen met zijn gegrom, geklapper en gesnuffel. Hij rook ons eten en volgde met koppige hartstocht zijn maag. Telkens tegen de tent aan lopen, de touwen strelen als waren het gitaarsnaren en dan uiteraard de naar hem gegooide stenen (door een andere gids) op mijn tent katapulteren. Zo’n nacht waar alles perfect moet lopen (windstil, warm, geen enkel lawaai) loopt uiteraard volledig fout.

 

Huascaran werd Chopicalqui. Chopicalqui werd Pisco.

Tien dagen geleden zat ik in Huaraz, dromend van een avontuur dat nooit leek te komen. De wolken bedekten mijn geliefde bergen en maakten al dat moois onzichtbaar, onbetrouwbaar en vooral onherbergzaam. Je kan je natuurlijk voorstellen dat er in tien dagen veel kan gebeuren. Dat het ook effectief zo was, bewijst de tien dagen ‘internetstilte’. Enkele fragmenten uit mijn dagboek.

 

Huaraz II

Snerpende wind, bakken verse sneeuw en een ijzige gevoelstemperatuur. Dat valt er te beleven op de Huascaran, de berg waar ik maanden voor trainde – nu ja, af en toe – en die nu van mijn lijstje geschrapt is. Deze leuke mix is toch iets te gevaarlijk om nu naar boven te gaan, dus wordt het een andere ferme kerel: de Chopicalqui (6354m).

Deze grote vriendelijke reus staat in de schaduw van de Huascaran, maar is daarom niet minder indrukwekkend. Het voordeel is dat we onze tentjes uit de wind kunnen zetten, de klim niet zo lang is (5 dagen in plaats van 7 dagen) en de temperatuur iets vriendelijker is (-10 in plaats van -15).

 

Huaraz

De eerste blogpost van een langverwachte reis. Wat je nu kan verwachten? Een kort overzichtje van wat we zoal deden de afgelopen week. Een korte impressie weliswaar, want foto’s of details zul je niet terugvinden. Straffe verhalen zijn er voor na de reis!

Na een probleemloze – maar best wel koude – vlucht vlot aangekomen in het hotel. Weerzien met Samuel was zalig. De typische broerhumor bleef echt niet al te lang op zich wachten. De dag nadien vertoefden we nog in het veel te drukke en door uitlaatgassen geplaagde Lima, maar ’s avonds namen we al de nachtbus naar Huaraz. Rond 5u aangekomen, bijtend koud. Taxi in en uit, kamer in en vlug wat verder slapen. De koude, mooie en aantrekkelijke bergen loerden al op de achtergrond. De lokroep van de eeuwige sneeuw bleef niet uit.