Te mooi om beschreven te worden

In Peru valt er veel te beleven, te veel. Ik wil gerust elk detail laten weten aan jullie, maar een weblog bijhouden lijkt zo’n tijdverspilling als je in zo’n ongelooflijke oogstrelende wereld rondhotst. Ik moet mezelf bijna opsluiten in een (koud, kil en stinkend) internetcafé om me niet constant te vergapen aan de Peruviaanse natuur en cultuur. Daarom hink ik dus heel erg hard achterop met mijn internetbijdragen… Het is ondertussen 1 september en mijn vorige geflens dateert al van 12 augustus. Er is dus alweer heel wat gebeurd.
Kort samengevat? Dezelfde dag dat ik op de top stond daalde ik keihard af via Basecamp naar Huaraz. Volledig uitgeput (en na een heerlijke maaltijd met een zekere Dirk, een Belg) stapte ik de nachtbus op richting Trujillo. Tijd voor nog wat dagboekbijdragen…

Advertentie

 

Nevado Pisco (5752m), de topdag

12 augustus, 0u10.
Een vreselijke en veel te korte nacht achter de rug. Een ezel vond er niet beter op ons de hele avond lastig te vallen met zijn gegrom, geklapper en gesnuffel. Hij rook ons eten en volgde met koppige hartstocht zijn maag. Telkens tegen de tent aan lopen, de touwen strelen als waren het gitaarsnaren en dan uiteraard de naar hem gegooide stenen (door een andere gids) op mijn tent katapulteren. Zo’n nacht waar alles perfect moet lopen (windstil, warm, geen enkel lawaai) loopt uiteraard volledig fout.

 

Huascaran werd Chopicalqui. Chopicalqui werd Pisco.

Tien dagen geleden zat ik in Huaraz, dromend van een avontuur dat nooit leek te komen. De wolken bedekten mijn geliefde bergen en maakten al dat moois onzichtbaar, onbetrouwbaar en vooral onherbergzaam. Je kan je natuurlijk voorstellen dat er in tien dagen veel kan gebeuren. Dat het ook effectief zo was, bewijst de tien dagen ‘internetstilte’. Enkele fragmenten uit mijn dagboek.

 

Huaraz II

Snerpende wind, bakken verse sneeuw en een ijzige gevoelstemperatuur. Dat valt er te beleven op de Huascaran, de berg waar ik maanden voor trainde – nu ja, af en toe – en die nu van mijn lijstje geschrapt is. Deze leuke mix is toch iets te gevaarlijk om nu naar boven te gaan, dus wordt het een andere ferme kerel: de Chopicalqui (6354m).

Deze grote vriendelijke reus staat in de schaduw van de Huascaran, maar is daarom niet minder indrukwekkend. Het voordeel is dat we onze tentjes uit de wind kunnen zetten, de klim niet zo lang is (5 dagen in plaats van 7 dagen) en de temperatuur iets vriendelijker is (-10 in plaats van -15).

 

Huaraz

De eerste blogpost van een langverwachte reis. Wat je nu kan verwachten? Een kort overzichtje van wat we zoal deden de afgelopen week. Een korte impressie weliswaar, want foto’s of details zul je niet terugvinden. Straffe verhalen zijn er voor na de reis!

Na een probleemloze – maar best wel koude – vlucht vlot aangekomen in het hotel. Weerzien met Samuel was zalig. De typische broerhumor bleef echt niet al te lang op zich wachten. De dag nadien vertoefden we nog in het veel te drukke en door uitlaatgassen geplaagde Lima, maar ’s avonds namen we al de nachtbus naar Huaraz. Rond 5u aangekomen, bijtend koud. Taxi in en uit, kamer in en vlug wat verder slapen. De koude, mooie en aantrekkelijke bergen loerden al op de achtergrond. De lokroep van de eeuwige sneeuw bleef niet uit.

 

In Europa – Geert Mak

‘Dit reisverslag gaat over het verleden, en wat het verleden met ons doet. Het gaat over verscheurdheid en onwetendheid, over historie en angst, over armoede en hoop, over alles wat ons nieuwe Europa scheidt en bindt.’ – Geert Mak

Er zijn zo van die boeken die een ongelooflijke invloed hebben op een persoon. Boeken die je zo in de ban houden dat je de inhoud steevast als bagage meeneemt als je buiten komt. Voor mij was dit er één, net zoals ‘In de ban van de ring’ dat was. Net zoals ‘De wildernis in’ dat was en net zoals ‘De grote beschavingsoorlog’ dat was. Je ziet het: dit boek staat heel hoog in mijn persoonlijke top.

Nu moet ik waarschijnlijk motiveren waarom ik dit boek zo hoog inschat. Je moet het lezen, dan kom je er zelf achter is misschien een antwoord. Maar voor de hardleersen – of de mensen die met minder tijd bedeeld worden (of geen tijd maken) – wil ik gerust een inspanning doen.

Ik begon met enige twijfel aan het boek. Ik liep wat verdwaald in een warrige boekenwinkel, snuisterend tussen de nauwe gangetjes, genietend van Mozart en Chopin.

 

Noord-Korea: Clandestiene beelden uit een schaduwland

Voedsel in Noord-Korea is nog nooit zo schaars geweest

De woordenoorlog tussen Noord- en Zuid-Korea escaleert en het Noord-Koreaanse volk lijdt ondertussen onder een regelrechte hongersnood. Een paar ambitieuze journalisten proberen het beeld van de Noord-Koreaanse werkelijkheid naar de wereld te brengen, op gevaar van eigen leven.

‘We dachten dat vrijheid van meningsuiting een illusie was. Maar nu zijn we gestart met het geloof dat de wil om te beginnen al de helft van de daad is. Als we een stap voorwaarts kunnen zetten, zullen we dat zeker doen.’ Zes Noord-Koreanen riskeren hun leven door met verborgen camera’s de groezelige realiteit van het Noord-Koreaanse leven weer te geven. De opnames en aantekeningen worden telkens het land uitgesmokkeld.

 

‘Meer Amerikaanse investeringen in België dan in China’ Een interview met Marcel Claes, voorzitter AmCham België.

De Belgisch-Amerikaanse Kamer van Koophandel bestaat dit jaar 60 jaar. Voor het eerst zal de kamer een prijs uitreiken om de goeie betrekkingen in de verf te zetten.
‘Wereldwijd zijn er maar veertien landen waarin de VS meer investeren dan hier. Meer dan de helft van de Amerikaanse investeringen vindt plaats binnen de Europese Unie en in de EU staat België op de zevende plaats. Dat vind ik een goeie plaats voor een klein land. We mogen niet vergeten dat er nog altijd meer Amerikaanse investeringen zijn in België dan in heel China.

 

Nieuw-Zeeland: droom in de ‘lange witte wolk’ doorgeprikt

Emigratie is als bungeespringen zonder touw

De meeste Belgen verlaten België voor Nieuw-Zeeland om te vluchten voor de drukte. Maar is het leven daar echt zo rooskleurig als de promotiecampagnes doen vermoeden?

‘Nieuw-Zeeland is zeker geen paradijs op aarde. Maar het is wel een van de beste compromissen.’ Patrick Rottiers, een succesvolle Belgische consultant in Nieuw-Zeeland, was deze week in het land om Vlamingen te vertellen over zijn nieuwe thuisland. En om de droom van ‘het land van de lange witte wolk’ of ‘Aotearoate’ te doorprikken. Die naam is afkomstig van de oorspronkelijke inwoners, de Maori, die het land zo noemen.

Voor Rottiers zich negen jaar geleden vestigde in Nieuw-Zeeland was hij gedurende een kwarteeuw een frequente bezoeker. Hij sprak op een informatienamiddag van de stichting Vlamingen in de Wereld (VIW) over emigreren naar het land van de kiwi’s, zoals de Nieuw-Zeelanders ook wel genoemd worden (naar een vogel die het symbool is van Nieuw-Zeeland). De stichting is een actief netwerk van Vlamingen verspreid over de aardbol. Het geniet steun van de Vlaamse regering.

 

Into the Wild

‘Into the Wild’ (vertaald als: De Wildernis In) van Jon Krakauer is misschien wel één van de meest ingrijpende boeken die ik heb gelezen. Mijn jeugdige persoon was enorm onder de indruk en het zette me aan om na te denken over moraliteit, over normen, waarden. Het ‘ethische leven’ zoals Kierkegaard het zou benoemen. Daarna las ik Tolstojs ‘Mijn Biecht’, een dodelijk pessimistische kijk op het leven, waarin hij door de pure zwartheid van zijn denken afglijdt naar een melancholie die de diepste zenuwen ontgrendeld en uiteindelijk zijn heil zoekt in religie als antwoord op alle vragen en getormenteerde gedachten die hem vervullen. Op dat moment kon ik de zwartgalligheid van zijn bestaan niet vatten en werd mijn geest opnieuw opengesteld voor andere literatuur. Na het zien van de verfilming van ‘Into the Wild’ kwamen de gevoelens terug die ik beleefde tijdens en na het lezen van Krakauers boek. Ik herbeleefde de dodelijke zoektocht naar het ethische bestaan van Christopher Johnson McCandless.