De smekende stilte – Joe Simpson

Joe Simpson, gelouterd klimmer en schrijver, werd wereldberoemd met zijn klimmersepos ‘Touching the void’ (vertaald als ‘Over de rand’). In het boek dat later verfilmd werd, tekent hij zijn doodsstrijd met ijzingwekkende precisie op. De succesvolle beklimming van de Siula Grande (Peru) loopt dramatisch af en krijgt een akelig staartje in de afdaling, waar de dood gewaande Joe tot wanhoop wordt gedreven en ternauwernood overleeft. Na talloze operaties en het schrijven van zijn verhaal, wordt de man een levende legende.

In ‘De smekende stilte’ vertelt hij over zijn dilemma’s, de constante confrontaties met de dood en zijn blijvende angsten.

Advertentie

 

Essay audiomontage

Iedereen weet dat er geknoeid wordt met ruw audiomateriaal vooraleer het op de radio wordt uitgezonden. Neen, het gebeurt niet enkel bij de fameuze Humo-reclamespotjes, ook in het nieuws of bij reportages. Er wordt geknipt en geplakt, er wordt aan gesleuteld, er wordt mee geworsteld. Alles moet er immers vlotjes en clean klinken. Het geruis van een voorbij denderende trein wordt dus weggeplukt, een tergend lange euhmklank van een hip rolmodel wordt weggemasseerd of ingekort, de hoestbui van een gerenommeerde president wordt achterwege gelaten, een vernederende verspreking wordt met de mantel der respect bedekt en ga zo maar door. Omdat audiomontage

 

Wie weet het nu nog?

De regen tikt genadeloos tegen de ruiten, de bliksem bant alle stervelingen naar lager oorden en de donder spietst het gehoor van elke sterveling. Het land siddert en beeft.

Is de genadeloze storm een reflectie van ons huidige politieke klimaat? Mijn pen bleef lang droog over de impasse waar ons land zich in bevindt. Politieke stellingname, dat is niet iets wat een journalist doet – een opiniestuk even buiten beschouwing gelaten. Als journalist in spe zou het dan ook onvergeeflijk zijn al mijn objectiviteit over boord te gooien. Zoiets als complete onafhankelijkheid bestaat echter niet. Een mening hebben is helemaal niet vies en dus acht ik de tijd rijp om even na te denken over dit vraagstuk.

 

Gents uitstel is geen afstel

De kogel is door de kerk, Open Vld heeft zijn slag thuis gehaald en liet het felomstreden hoofddoekenverbod goedkeuren met hulp van de oppositiepartijen. De spanning hing in de lucht en een vertrouwensbreuk tussen de paarse coalitiepartners is dan ook niet veraf. Hoe kon een dergelijk verbod er komen in de ‘meest progressieve stad van Vlaanderen’? Een beknopt overzicht van het hoofddoekendebat dat zovele mensen bezield en beroerd.

2004 Frankrijk verbiedt hoofddoeken in openbare scholen

Het Franse parlement keurt met een grote meerderheid het wetsvoorstel goed dat het dragen van religieuze symbolen in openbare scholen verbiedt. Na een waarschuwing kan de student(e) van school gestuurd worden. Zowel nationaal als internationaal komt er veel reactie.

2005 Geen discussie in Brussel

In tegenstelling tot

 

“Europa is het meest succesvolle project dat er ooit is geweest.” Een interview met Dirk Verhofstadt.

Het grote publiek kent hem als ‘de broer van’, maar Dirk Verhofstadt is zoveel meer. Huisideoloog van Open Vld, adviseur van vice-premier Patrick Dewael, kernlid van de onafhankelijke liberale denktank Liberales, auteur van verschillende boeken en bovendien erg begaan met het individualisme en gepassioneerd door Europa: “Ik volg Monnet: wij verenigen geen staten, maar mensen.”

Matthias Vileyn

Turkije dreigt nog steeds met een inval in het Koerdische Noord-Irak, waar PKK-rebellen zich zouden ophouden. Sinds twee weken weten we ook dat het democratiseringsproces er slabakt. Steeds weer worden we geconfronteerd met Turkije en de discussie over de toetreding van het land tot de Europese Unie. ‘De toetreding van Turkije tot de EU is niet alleen gewenst, ze is noodzakelijk’ zei Verhofstadt in juni. Onder de schaduw van zijn imposante bibliotheek hebben we een gesprek over Europa en de link met het individualisme. “Mensen lezen te weinig. De waarheid zit niet in één boek zoals de Bijbel of de Koran. De waarheid zit in de wereldliteratuur.” Wie zijn wij om dit in vraag te stellen?

 

Relaas van een overweldigende berichtgeving. Een interview met Bjorn Vandewege.

Het dak van de wereld, de Mount Everest (8848m), werd op 15 mei 2007 bevolkt door drie Belgische vrienden: Steven (Stef) Maginelle, Bjorn Vandewege en Stein Tant. In die volgorde maakten ze hun levensdroom waar. Het verhaal is intussen bekend, want de aandacht van pers en media voor de beklimming was overweldigend. Voor, tijdens en na hun toppoging stond de telefoon bij de thuisblijvers roodgloeiend. Maar hoe meer er verscheen, hoe frequenter fouten door de mazen van het redactionele net glipten. Fouten werden overgenomen zonder gecheckt te worden en verschillende reporters gaven elk hun eigen interpretatie van de feiten weer. Nu de storm even geluwd is, is het tijd voor een hartelijk gesprek met Bjorn Vandewege over reporters, media en nieuwe dromen.

 

Pakistan: Chaudry en Bhutto roepen op tot protest

ISLAMABAD – President Pervez Musharraf heeft gisteren de voorzitter en acht leden van het Hooggerechtshof vervangen, die ontslagen werden na het uitroepen van de noodtoestand. Dat gebeurde nadat voorzitter Iftikhar Chaudhry en 8 andere opperrechters weigerden trouw te zweren aan Musharraf. Chaudry werd onder huisarrest geplaatst, maar kon de advocatuur desondanks tot protest oproepen. Ook oppositieleidster Benazir Bhutto riep haar volgelingen voor het eerst op te demonstreren.

 

Goalsetting

 

15 mei 2007, 3 vrienden staan op de top van de hoogste berg ter wereld: de Mt. Everest. Ze kiezen de moeilijkere route en slagen briljant in hun opzet door samen op de top de ronding van de aarde te aanschouwen. Ze kijken in elkaars ogen: de één is volledig van de wereld, een glazige blik in de ogen. Hij zou later toegeven dat hij niet meer weet dat hij op de top geraakt is, hij speelde met zijn leven. Een tweede is ronduit euforisch en staat op het punt te jodelen, tot hij weerhouden wordt door de ijle lucht. Een derde is blij dat hij het gehaald heeft, maar stelt achteraf vast dat er maar één gedachte in zijn brein gepland was: ik moet hier zo snel mogelijk weg! Hetzelfde verhaal, maar drie maal een ander einde. Of toch weer niet: hun enige doel was de top bereiken en ze slaagden wonderwel. Toch was er bij ieder dat andere accent.

 

Identiteit

Europa is door de aanslepende regeringsonderhandelingen helemaal uit het brandpunt van de actualiteit verdwenen. Voor mij is dat dan uiteraard tijd om even een kanttekening te plaatsen. Hoewel, mijn thema van deze week handelt eigenlijk meer over identiteit dan over Europa. Mijn denkbeelden omtrent Europa zijn redelijk duidelijk voor wie er al om gevraagd heeft en mijn idee over identiteit hangt daar eigenlijk nauw bij samen. Dit gevoel van identiteit is dan anderzijds ook weer erg actueel gezien de uitdeinende crisis in ons Belgenlandje. Nu, mijn identiteit. Vele mensen die ik ken, zeker van de iets oudere generatie, voelen zich een Vlaming pur sang zonder zich ervoor te schamen dat ze Belg zijn. Toch lopen er evengoed pure belgicisten en vlaamsnationalisten rond die deze verdraagzaamheid amper tolereren. Evengoed zijn er echter ook de dissidenten: de kleine idealistische garnalen zoals ikzelf die het allemaal iets ruimer zien en die België of Vlaanderen niet zo’n onoverkomelijke wereldmacht vinden.

 

Myanmar ligt op een andere planeet

Ik geloof dat het woensdagavond was. In ‘Feyten of Fillet’, het dagelijkse radioprogramma van Radio 1, belt men telken male de eindredacteur van een bepaalde krant op om te horen wat er zoal in de krant te lezen zal zijn de volgende ochtend. De nieuwszender van de Vrt stond al de hele dag op en aldus werd ik op gepaste tijdstippen ingelicht met het nieuws van het moment. Nu, wie naar Radio 1 luistert zal niet kunnen ontkennen dat het nieuws soms als een mantra herhaald wordt om diegenen die niet constant kunnen luisteren op de hoogte te houden. Daar is helemaal niets verkeerd mee, want dat is dan ook de functie van een nieuwszender. Maar wie de radio de hele dag door als zijn trouwe kompaan hoort converseren heeft het nieuws van de dag zeker en vast in zich opgenomen tegen de avond. En dat is een understatement.