Brussels gemis

De Europese wijk heeft grandeur, zeker. Maar toch, ik mis daar iets. Elke donderdag stop ik even in Brussel Luxemburg om over te stappen richting Etterbeek. Een nagelnieuw station, opgetrokken uit modern materiaal en sobere blauwe en grijze tinten. Netjes. Maar ook: wereldvreemd. De enige kleuren die verraden dat er effectief mensen ronddwalen, ontwaar ik in de Panos of de krantenwinkel. En hetzelfde liedje in de rest van de Europese wijk: hoge, statige gebouwen. Flitsend glas en blinkend staal, vers en afgemeten beton. Er is geen hoek af. Niets op aan te merken, maar ik mis iets.

Advertentie

 

De laatste wildernis – Robert Macfarlane

Iedereen die in een stad woont, kent het gevoel dat hij er te lang niet uit weg is geweest. Het benauwende perspectief dat de straten ons inprenten, het gevoel opgesloten te zitten, het verlangen naar oppervlakten die niet van glas, baksteen, beton of asfalt zijn. […] Op talloos veel manieren is het menselijk leven van de fysieke werkelijkheid losgeweekt, zijn onze ervaringen abstracter geworden doordat het contact met de natuur eruit is verdwenen.

Een eerste passage in het boek die me recht naar de keel greep. Dít is wat ik al zo vaak heb gevoeld, dit is het gevoel dat ik zo moeilijk in woorden kan omzetten, dit is mijn boodschap die door zovelen met een gefronste blik wordt ontvangen.  Een zonderling, dat ben je. Maar geen unieke zonderling. Mensen die de wilde ruigheid van een ongerept landschap hebben mogen aanschouwen weten wel beter. Men wordt er in opgeslorpt, volledig overdonderd en mooi op zijn plaats gezet. ‘Elke dag weer ervaren talloze mensen iets dieps en wordt hun perspectief verruimd als ze met wilde natuur in aanraking komen’, zoals Macfarlane het zou zeggen. En dat net dat het thema van dit boek is, gaf torenhoge verwachtingen.