De regen tikt genadeloos tegen de ruiten, de bliksem bant alle stervelingen naar lager oorden en de donder spietst het gehoor van elke sterveling. Het land siddert en beeft.

Is de genadeloze storm een reflectie van ons huidige politieke klimaat? Mijn pen bleef lang droog over de impasse waar ons land zich in bevindt. Politieke stellingname, dat is niet iets wat een journalist doet – een opiniestuk even buiten beschouwing gelaten. Als journalist in spe zou het dan ook onvergeeflijk zijn al mijn objectiviteit over boord te gooien. Zoiets als complete onafhankelijkheid bestaat echter niet. Een mening hebben is helemaal niet vies en dus acht ik de tijd rijp om even na te denken over dit vraagstuk.

Het valt me eerlijk gezegd wel moeilijk om zomaar stelling te nemen. Een opiniestuk moet aanzetten tot discussie en een straffe uitspraak zou dan ook niet slecht zijn, maar ik behoor eerlijk gezegd meer tot het gematigde kamp. Het kamp van overleg, het kamp van consensus en gezond verstand, het kamp van de rede. Of toch niet? Volgens mij ligt één van de oorzaken van deze crisis dan ook in de polarisatie tussen de twee kampen. De kemphanen van N-VA en CDH rollen voortdurend over de vloer. De rede en de consensus zijn ver te zoeken. Niemand lijkt toegevingen te willen doen, waar moet dit dan heen? Maar laten we vooral ook niet vergeten waarom de consensus zo ver te zoeken is. N-VA is een separatistische partij die zo snel mogelijk van Wallonië af wil, Brussel dumpen ze dan wel bij Europa. CDH wil niet in een regering met separatisten – hun goed recht – maar ook willen ze beste maatjes blijven met de PS, een partij die afgestraft werd in juni maar toch nog mee de touwtjes in handen houdt in de Waalse regering.

Een rol die echter niet onderschat mag worden, is die van de media. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat er volgend jaar enkele thesissen of doctoraten verschijnen waar gepeild wordt naar de verschillen in berichtgeving tussen de Waalse en de Vlaamse media. De invalshoek mag dan al compleet anders zijn, dit mag geen motief zijn om toch maar een eigen stempel op de situatie te drukken. Als de kranten zo divers berichten, weten ze het dan zelf wel? Hebben de Wetstraatkenners de waarheid dan in pacht? Twee gereputeerde Vlaamse kranten kopten vrijdag jongstleden compleet tegengesteld over eenzelfde onderhandelingsdag: ‘Communautaire horde bijna genomen’ vs. ‘Formatie verzandt in totale chaos’. Het mag duidelijk zijn dat niemand nog weet hoe de vork in de steel zit. Was de stemming over BHV opgezet spel? Is Joëlle Milquet echt ‘madame non’? Keurt Leterme echt alles goed vooraleer hij met hangende pootjes terugkeert na een partijbestuur? Werkte Reynders met opzet tegen om zelf meer kans te maken op het premierschap? Werkt Open VLD wel zo goed mee als iedereen denkt? Vele mensen beginnen zich af te vragen hoe het nu in godsnaam zit. Vele anderen zijn het beu als koude pap. De kranten moeten uitgebreid aandacht blijven besteden aan de hele mikmak, maar ik krijg af en toe het gevoel dat ze het af en toe zelf niet meer weten.

Misschien moeten we Leterme voorlopig even in de koelkast plaatsen. Ondanks al zijn inspanningen – en die zijn echt niet te miskennen – zijn we amper een stap verder. Te weinig staatsmanschap misschien? Niet creatief genoeg? De omstandigheden tegen? Om premier te worden van één land – ook al is het dan gefederaliseerd – heb je meer nodig dan de steun van één deel van de bevolking. Je bent premier van België en niet premier van Vlaanderen die er Wallonië en Brussel bijneemt. Geef mij nog maar even Verhofstadt, laat ‘de man van de grote projecten’ zijn blazoen nog even goed opblinken voor hij president wordt van de Verenigde Staten van Europa! Laat de creatieve en optimistische geest van de gebroeders Verhofstadt nog maar even knallen over dit aartsmoeilijke dossier. Misschien, heel misschien, komt er dan licht aan het einde van de tunnel.

Advertentie